Muzyka

Roots reggae - (wym. ruts rege) jest nazwą nadaną gatunkowi rastafariańskiego reggae. Termin ten dosłownie oznacza muzykę korzeni. Powstał w latach 60. i 70. XX wieku na Jamajce i później rozwijany na całym świecie. Roots reggae jest muzyką duchową, liryka wysławia zwykle Jah, Lwa Judy czy Haile Selassie I. Częstymi tematami jest też temat biedy i opór wobec użycia przemocy ze strony rządu. Liczne dyskusje wzbudza natomiast warstwa muzyczna; zdecydowana większość utworów utrzymana jest w podniosłym, patetycznym nastroju opartym na skali molowej, wobec czego niektórzy skłonni są tylko takie pieśni zaklasyfikować jako roots. Niezależnie od tego, wspólne cechy łączące wszystkie utwory to pulsująca linia basu oraz wyraźnie zaakcentowany skank gitarowy, przy jednoczesnym zachowaniu instrumentalnego minimalizmu i surowości brzmienia. Głównymi twórcami roots byli m.in.: Bob Marley, Black Uhuru, Burning Spear, Bunny Wailer, Peter Tosh, Jimmy Cliff, Lee Scratch Perry, Twinkle Brothers, Culture, Ijahman Levi, Augustus Pablo.

Historia

Zwiększenie wpływu ruchu Rastafari po wizycie Haile Selassie I na Jamajce w 1966 roku odegrało istotną rolę w rozwoju roots reggae, dzięki któremu popularne w reggae stały się tematy duchowe. Ważne również okazały się polityczne niepokoje panujące na Jamajce w tamtym okresie, polityczny boom spowodował załamanie gospodarki i biedę oraz głód. Kingston było gettem na Jamajce, co jednak przyczyniło się do powstania wielu ciekawych gatunków muzyki w tym również roots reggae. Wzrost przemocy partii opozycyjnych stał się wspólnym tematem lirycznym tekstów muzyków w utworach takich jak Junior Murvin - Police and Thieves oraz Culture - Two Sevens Clash

Za okres świetności roots reggae uważa się drugą połowę lat 70-tych XX wieku z takimi wokalistami jak Johnny Clarke, Cornell Campbell, Bob Marley, Peter Tosh, Burning Spear, Max Romeo, Horace Andy, Hugh Mundell, Lincoln Thompson i grupami takimi jak Black Uhuru, Steel Pulse, Izrael Vibration.

Roots reggae również stało się bardzo popularne w Europie w 1970 roku, szczególnie wśród lewicowej białej młodzieży z Europy Zachodniej. Popularni w tym okresie The Wailers otworzyli drzwi dla innych zespołów. Roots reggae stało się popularne wśród młodzieży słuchającej punk rocka.

Później muzyka roots reggae trafiła również do Stanów Zjednoczonych dzięki masowej migracji Jamajczyków do Nowego Jorku. Miało to miejsce z powodu zreformowania amerykańskiego prawa imigracyjnego w pierwszej połowie lat 60. Muzyka przeniosła się nieuchronnie wraz z lokalnymi tradycjami i żywnością Jamajczyków, zmieniając tym samym kulturę muzyczną Nowego Yorku.

Terminem heavy roots reggae określa się ciężkie, majestatyczne utwory zdominowane przez wyjątkowo głęboką, przytłaczającą linię basu. Głównym ośrodkiem powstawania tego typu muzyki jest brytyjska scena sound systemowa, ukształtowana w latach 80. (stąd też twórczość tego nurtu bywa nazywana mianem UK Dub). Niewątpliwym prekursorem i guru gatunku pozostaje Jah Shaka, mieszkający w Londynie jamajski producent, dubmaster i operator sound systemu. Spośród licznych jego naśladowców wymienić warto takie postaci jak Aba Shanti I, Jah Free, Jah Warrior, King Earthquake czy też zespoły Iration Steppas i The Disciples.

Podczas, gdy roots reggae zostało na Jamajce wyparte przez popularność dancehallu , wielu artystów z oryginalnej epoki, takich jak Culture, Burning Spear i Izrael Vibration kontynuowali produkcję roots reggae. Lata dziewięćdziesiąte przyniosły nieoczekiwany renesans roots w nieco odmienionej formie , ponieważ teksty śpiewane były przeważnie do riddimów elektronicznych. Stało się to głównie za sprawą licznego grona młodych jamajskich artystów, którzy na nowo odkrywali przesłanie Rastafari, utożsamiając się przeważnie z Bobo Ashanti. Nurt ten znany jest jako modern roots reggae, zaś do jego najważniejszych przedstawicieli należą m.in. Anthony B, Buju Banton, Capleton, Chezidek, Fantan Mojah, Garnett Silk, Jah Cure, Jah Mali, Jah Mason, Junior Kelly, Luciano, Lutan Fyah, Ras Shiloh, Sizzla Kalonji, Turbulence, Yami Bolo.

W Polsce

W Polce roots reggae nie stoi na wysokim poziomie, moim zdaniem wina nie leży po stronie muzyków, lecz fanów, którzy nie bardzo interesują się tym gatunkiem. Przeciętny polski zjadacz chleba, w ubraniach o trójkolorowych barwach, woli jednak posłuchać ragga, dancehall  dab.

W Internecie można znaleźć tego tysiące. Opinie krytyków co do polskiego roots reggae są bardzo podzielone.

Jeżeli mowa o polskie zespołach grających roots reggae nie sposób tu zapomnieć o legendach takich jak Bakszysz(Bakshis), Izrael, Gedeon Jerubbaal czy młodszych zespołach Habakuk, Maleo Reggae Rockers, Indios Bravos, Paraliż Band czy R.A.P